Pippo Delbono
kuratorka: Marina Fabbri
"Pippo Delbono znany jest przede wszystkim widzom teatralnym - to bez wątpienia jeden z najciekawszych reżyserów światowych scen, niegdyś współpracujący z niemiecką choreografką Piną Bausch, a dzisiaj realizujący autorskie spektakle z własnym zespołem, wystawiane i nagradzane w wielu krajach, także w Polsce. Twórczość włoskiego artysty wymyka się klasyfikacjom - jego teatralne eksperymenty zwykle bliskie są formule perfomance'u, w którym istotną rolę odgrywa obecność samego Delbono. Jego teatr nie istnieje bez niego, podobnie jak nie może obyć się bez najbliższych współpracowników, często ludzi wykluczonych i bez profesjonalnego aktorskiego przygotowania. Najważniejszym z nich jest głuchoniemy i chory na mikrocefalię Bobo, który spędził lata zamknięty w szpitalu psychiatrycznym, by w końcu znaleźć opiekuna w osobie reżysera." (Andrzej Pitrus, Oto jest krew)
Włoski reżyser uważany za jednego z najciekawszych współczesnych twórców teatralnych. Urodzony w Varazze w 1959 roku, rozpoczął tradycyjne studia teatralne. Przerwał je jednak i przeniósł się do Danii zafascynowany teatrem wschodnim, aby tam zgłębiać zasady pracy z ciałem i głosem. Wkrótce w Niemczech poznaje Pinę Bausch, od której otrzymuje zaproszenie do współpracy.
Na początku lat 80. zakłada grupę Compagnia Pippo Delbono, z którą realizuje większość swoich spektakli - począwszy od Il tempo degli assassini (Czas zabójców, 1987) po Orchidee (Orchidee, 2013).
Przełomowym momentem w jego poszukiwaniach teatralnych okazało się spotkanie z ludźmi wykluczonymi ze społeczeństwa. Niektórzy z nich, jak głuchoniemy Bobo, który ponad czterdzieści pięć lat spędził zamknięty w szpitalu psychiatrycznym w Aversa niedaleko Neapolu, stają się kluczowymi postaciami jego spektakli. W 1997 roku powstają Barboni (Bezdomni), następnie La rabbia (Złość), poświęcona Pasoliniemu, Guerra (Wojna), Esodo (Exodus), Urlo (Krzyk), Il silenzio (Cisza), Questi buio feroce (Te nieludzkie ciemności), La menzogna (Kłamstwo), Racconti di giugno (Czerwcowe opowiadania). Były one prezentowane w ponad 50 krajach na całym świecie, m. in. na Festiwalu w Awinionie, Theater Spektakel w Zurychu, Biennale w Wenecji, Festiwalu Malta w Poznaniu.
Opery w dorobku reżyserskim Pippo Delbono to Studio per Obra Maestra w Teatrze Sperimentale w Spoleto (2007) i Cavalleria Rusticana w Teatrze San Carlo w Neapolu (2012).
Pippo Delbono rozwija również swoją twórczą pasję filmową. Od 2003 roku kręci filmy, które są prezentowane i zdobywają wyróżnienia na międzynarodowych festiwalach: Guerra (Wojna) na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Wenecji - Nagroda Donatella Włoskiej Akademii Filmowej w kategorii dokument; Grido (Krzyk) na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Rzymie (2006) czy nakręcony telefonem komórkowym La Paura (Strach) - na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Locarno (2009). Amore Carne (Miłość ciała) trafił w 2013 roku do dystrybucji w kinach we Włoszech i Francji, po premierze na MFF w Wenecji w 2011 roku. Jego najnowszy film Sangue (Krew, 2013) otrzymał nagrodę Międzynarodowej Federacji Towarzystw Filmowych na MFF w Locarno.
Pippo Delbono znany jest również szerszej publiczności jako aktor. Wystąpił m. in. w filmie Io sono l'amore (Jestem miłością) Luki Guadagniniego, w którym partnerował Tildzie Swinton, Io e te (Ja i ty) Bernardo Bertolucciego, Goltzius and the Pelican Company Petera Greenawaya czy Pulce Non C'e (Pchełki tu nie ma) Giuseppe Bonito, który w 2013 roku był prezentowany na Międzynarodowym Festiwalu Filmów Młodego Widza Ale Kino! w Poznaniu.
Jako autor książek wydał m. in. Regards (Wydawnictwo Acted Sud) i Corti senza menzogna (Wydawnictwo Barbès). Na swoim koncie ma również eksperymenty muzyczne, m.in. współpracę ze skrzypkiem Alexandrem Balanescu, Enzo Avitabile czy Laurie Anderson.
Wielokrotnie nagradzany, jest laureatem m. in. nagrody Premio UBU 2011, przyznawanej przez Włoskie Stowarzyszenie Dziennikarzy Teatralnych oraz wyróżnienia Nowe Rzeczywistości Teatralne, przyznanego w 2009 roku w ramach Europejskiej Nagrody Teatralnej twórcom kreującym nowy język teatru.
(materiał: Teatr Wielki im. Stanisława Moniuszki w Poznaniu)