Japón było pokazywane na drugiej edycji (i pierwszej cieszyńskiej) Nowych Horyzontów. Twórczość Carlosa Reygadasa splotła się z losami festiwalu: dziesięć lat później, na 12. edycji, reżyser doczekał się swojej retrospektywy, już jako współczesny mistrz, nierzadko budzący kontrowersje (w Japón znalazły się głośne sceny przemocy wobec zwierząt). Mężczyzna przybywa do położonej w górskim kanionie wioski, by popełnić samobójstwo. Zatrzymuje się u mieszkającej na uboczu wdowy. Spotkanie z goszczącą go kobietą stanie się okazją do trudnego odrodzenia. Pełnometrażowy debiut Reygadasa wyrasta z tradycji europejskiego kina artystycznego. Jednak forma tego filmu jest dużo bardziej surowa niż w przypadku dzieł Tarkowskiego czy Bressona (twórca często się powoływał na inspiracje tymi mistrzami). Meksykański reżyser potęguje napięcie: poprzez zaplanowaną niedoskonałość, kontrast długich panoram i ujęć z ręki czy odpowiednio dozowaną dosłowność w obrazach śmierci i seksualności. W ten sposób ożywia podziwianą przez siebie estetykę, nadaje jej nowy, autorski ton. Podobnie jest z wykorzystaniem symboliki religijnej: duchowość u Reygadasa daleka jest od pewności i celebracji, sytuuje się na granicy bluźnierstwa.