Na planie The Time We Killed spotkały się dwie indywidualności – reżyserka Jennifer Reeves i poeta Isaac Jarnot (wówczas przed tranzycją). Biografie tych bliskich sobie pokoleniowo osób, podobnie nadwrażliwych, posługujących się jednak innymi środkami artystycznego wyrazu, dały początek złożonej postaci Robyn. The Time We Killed to poetycko-wizualny dziennik, opowieść o procesie twórczym i cierpieniu, które jest jego źródłem. Robyn nie opuszcza swojego nowojorskiego mieszkania, próbuje odciąć się od pełnego przemocy świata, pogrążyć w ciemnych zakamarkach własnej wyobraźni, dotrzeć do zakurzonych wspomnień, zrozumieć własne wybory i pisać. Zdystansowana wobec codzienności, która raz po raz wdziera się do ograniczonej czterema ścianami przestrzeni, czerpie inspirację z wyostrzonego separacją doświadczenia siebie. W strumieniu świadomości bohaterki przeplatają się fragmenty telewizyjnych programów, domowe wideo, dokumenty i eksperymentalne małe fikcje. Tak powstaną wiersze Lisy Jarnot, ilustrowane przez Reeves serią ziarnistych, prześwietlonych, połączonych poetyckim kluczem obrazów na taśmie 16 mm. Film pokazywany był w konkursie czwartej edycji Nowych Horyzontów i podczas retrospektywy artystki podczas dziewiątej edycji.