Film, który na oczach nowohoryzontowiczów stawał się klasykiem. Jednocześnie Goodbye, Dragon Inn Tsai Ming-lianga – bohatera retrospektywy na dziewiątej edycji festiwalu – to pożegnanie kina, dosłowne i symboliczne. Oto ostatni seans w ogromnym, starym kinie. Filmem, którym kino odejdzie, jest tajwański klasyk Dragon Inn Kinga Hu z 1967 roku. Widownia jest niemalże pusta, ktoś hałasuje, chrupiąc orzeszki, kilku mężczyzn w poszukiwaniu przygodnych partnerów snuje się po labiryntach przybytku, ale są i tacy, którzy ze wzruszeniem patrzą w ekran. Wśród nielicznych widzów są Chun Shih i Miao Tien, ci sami, którzy pojawili się w Dragon Inn. Tsai składa hołd zarówno im, jak i odchodzącemu kinu, jednak ich obecność, z uwagi na kontekst, nabiera zupełnie nowego znaczenia. Miao Tien to przecież ojciec granego przez Lee Kang-shenga Hsiao-kanga z większości filmów Tsai Ming-lianga. To także dziadek z Zaginionego (5. NH), debiutu reżyserskiego aktora, z którym dzieło Tsaia ściśle się zazębia i tworzy jedną całość. To chyba najbardziej statyczny obraz reżysera. Problem przemijania i czasu ujawnia się w każdej scenie, w dopalaniu się papierosa, w tęsknocie bileterki i kinooperatora, w cichej kontemplacji opustoszałej sali kinowej. Film niejako stopił się z rzeczywistością: Goodbye, Dragon Inn okazał się również pożegnaniem z Miao Tienem, który zmarł dwa lata później.