Oglądając Długie wakacje, ostatni film Johana van der Keukena, odczuwamy olbrzymią radość, że żyjemy, pisał zasłużony kurator Dimitri Eipides o eseju filmowym holenderskiego dokumentalisty. Jego film jest pochwałą życia, hołdem dla ludzkiej odwagi i woli przetrwania. Gdy Keuken dowiaduje się, że cierpi na raka prostaty i zostało mu zaledwie kilka lat życia, pakuje kamerę i wyrusza z żoną [swoją współpracowniczką Nosh van der Lely] w podróż dookoła świata. Razem odwiedzą Bhutan, Nepal, Mali, Brazylię i Stany Zjednoczone. Film nie jest jednak relacją z podróży. To kronika doświadczania życia w całej jego pełni. Medytując z mnichami, śmiejąc się wraz z dziećmi, rozmawiając z lekarzami i znachorami o swojej chorobie i cierpieniu, odkrywa przed nami piękny a zarazem skomplikowany świat. Van der Keuken pracował z małą cyfrową kamerą, do której przekonały go dopiero okoliczności powstawania projektu. Kiedy pokazał swój film na festiwalu w Rotterdamie w 2000 roku, wielu przyjaciół reżysera wyniosło z niego nadzieję, że uda mu się przezwyciężyć chorobę. Van der Keuken zmarł niecały rok później, w styczniu 2001 roku. Długie wakacje były pokazywane podczas drugiej edycji festiwalu, pierwszej, która odbyła się w Cieszynie.