Senne brytyjskie miasteczko położone nad brzegiem morza żyje swoim powolnym tempem. Na ekranach telewizorów rozgrywają się decydujące momenty wojny w Iraku. Premier Blair przemawia, donosząc o zwycięstwie sił koalicji. Oglądamy młodych chłopców szukających jakiegokolwiek zajęcia, zabijających czas braniem narkotyków. Przyglądamy się społeczności, której przeciętność może być tylko argumentem przeciw wejściu w dorosłe życie. Wszystkie wydarzenia zmierzają w stronę szokującego finału. Film 26-letniego Thomasa Claya wywołał burzę w Wielkiej Brytanii i w Cannes, wstrząśnięci widzowie opuszczali widownię. Przyczyną były dwie sceny, których brutalność można porównać do Mechanicznej pomarańczy Kubricka i Nieodwracalnego Gaspara Noe. Pierwsza to scena gwałtu zbiorowego – poza zasięgiem wzroku widza, oparta na odgłosach dochodzących zza drzwi. Druga to zakończone gwałtem włamanie do domu gwiazdy telewizyjnej. Wrażliwość publiczności zostaje wystawiona na próbę do granic wytrzymałości. Reżyser przyznawał, że celowo chciał wywołać u widzów obrzydzenie i szok, by uzmysłowili sobie, że do takich scen dochodzi codziennie na terenach konfliktów zbrojnych. Film był pokazywany w konkursie piątej (ostatniej cieszyńskiej) edycji Nowych Horyzontów.