W pierwszej połowie lat dwutysięcznych Lukas Moodysson był młodym buntownikiem szwedzkiej kinematografii. Namaszczony przez samego Bergmana po sukcesie Fucking Åmål, szybko zerwał z wizerunkiem wrażliwego na niuanse humanisty. Jego prowokacyjna Dziura w sercu o kręceniu amatorskiego porno została pokazana w konkursie piątej edycji Nowych Horyzontów. Odarty z sentymentów świat, chropowaty, często w zwierzęcy sposób brutalny, nie daje schronienia żadnej z czwórki postaci – pisała w katalogu ostatnich cieszyńskich NH Aneta Głowacka. Opierając montaż i zdjęcia na poetyce filmu pornograficznego, reżyser stale manewruje stopniem zniekształcenia obrazu – ruchoma, trzęsąca się kamera śledzi bohaterów, często wnikając w zakamarki ich skóry. Przytłumiony dźwięk potęguje efekty akustyczne. Dzięki temu tworzy się nie tylko swego rodzaju autotematyzm, ale i ciekawa wypowiedź na temat ciała we współczesnej kulturze. I choć sekwencje kręconej w zbliżeniu waginoplastyki wciąż mogą szokować, po 20 latach w Dziurze w sercu uderza przede wszystkim pospolita nuda przemocy, w której uwięzieni są bohaterowie, a także bolesny obraz relacji między synem a dysfunkcyjnym ojcem.