Pokazywany podczas pierwszej edycji Nowych Horyzontów drugi pełny metraż Harmony’ego Korine’a (wówczas 26-letniego enfant terrible amerykańskiego kina niezależnego), a zarazem szósty film manifestu Dogma 95. Nowy Jork w obiektywie Anthony’ego Dod Mantle’a (związanego z Dogmą autora zdjęć do Festen Vinterberga, późniejszego laureata Oscara), który użył kamery MiniDV tape, wygląda jak zapomniana przez resztę świata prowincja. Bliscy głównego bohatera żyją w cieniu owdowiałego ojca-przemocowca (Werner Herzog), który „nie życzy sobie tchórzy w tej rodzinie”. Film z jednej strony piętrzy emocjonalne tragedie (jak narodziny martwego dziecka i drastyczna scena ucieczki ze szpitala), a jednocześnie pulsuje czułością wobec postaci głównego bohatera i jego rodzeństwa (siostrę gra Chloë Sevigny). Pewnym kontrapunktem dla duchoty domu rodzinnego staje się ośrodek dla osób z niepełnosprawnością wzrokową, gdzie pracuje Julien. Nie brak tu też przedziwnego poczucia humoru (Herzog pijący syrop z kapcia!). W końcu – czuć twórczą frajdę Korine’a, Mantle’a i montażystki Valdís Óskarsdóttir, którzy bawią się kolorami, tempem, zatrzymywaniem ruchu i muzyką.