Rewelacja tegorocznego festiwalu w Rotterdamie. Debiutujący w pełnym metrażu Stefan Djordjević wraca w rodzinne strony, by nakręcić dokument o swojej matce. Trudno mu się dziwić, bo spotkanie tych dwojga ma spory potencjał dramaturgiczny – podczas gdy mężczyzna jest zaprzysięgłym racjonalistą, kobieta śmiało zwraca się ku metafizyce. Rzeczywistość boleśnie wdziera się jednak w życie Stefana i zmusza go do porzucenia pierwotnej koncepcji. Dokument zaczyna więc przeplatać się z fikcją, a opowieść o zderzeniu światopoglądów ustępuje miejsca kronice przeżywania żałoby. Choć Djordjević opowiada o doświadczeniu granicznym, nie porzuca przy tym obecnej w filmie od samego początku łagodności. W Wietrze, mów do mnie opisuje przede wszystkim proces cierpliwego i pełnego nadziei poszukiwania śladów zostawionych w świecie przez ukochane osoby. Wypatrując znaków z rzeczywistości, doświadczając niedocenianej wcześniej bliskości z naturą, zadaje także pytanie o to, czy matka, którą w takich chwilach nazywał pieszczotliwie „moją hipiską”, na pewno nie miała racji, gdy przekonywała, że człowiek jest w stanie kontrolować wiatr za pomocą siły woli?