W upalny letni dzień 1993 roku dwóch braci jedzie z dawno niewidzianym ojcem Folarinem (Sope Dirisu, znany m.in. z seriali Gangi Londynu i Kulawe konie) do Lagos. Dla nich to szansa na wspólne spędzenie czasu, dla niego konieczność: musi odzyskać pieniądze, których nie wypłacił mu pracodawca. Dzień spędzony w stolicy zmienia się w podróż znaczoną przypadkowymi spotkaniami, ulotnymi wydarzeniami, lecz także przemocą: po wyborach prezydenckich narasta polityczne napięcie, a ludzie buntują się przeciwko władzy. Częściowo autobiograficzny (współscenarzystą filmu jest brat reżysera, Wale Davies), pozbawiony złudnej nostalgii obraz życia w czasach przełomu został tu przefiltrowany przez dziecięcą wrażliwość i naiwność. Dla bohaterów filmu, Akiego i Remiego, ważniejsze od politycznego zamętu jest spotkanie z ojcem, który oddalił się od rodziny. Wspomnienia, które sprawiają ci ból, gdy ktoś odchodzi, są tymi samymi, które później przynoszą ci pocieszenie, mówi Folarin synom. I taki jest też scenariusz braci Daviesów: pisany tęsknotą, bólem, lecz także zrozumieniem i przebaczeniem.