Uhonorowane w Rotterdamie Specjalną Nagrodą Jury W domu moich rodziców dowodzi, że problemy z work-iife balance nie omijają nawet uzdrowicielek. Na własnej skórze przekonuje się o tym Holle, która po godzinach obcowania ze śmiertelnie chorymi pacjentami, ma jeszcze na głowie opiekę nad starzejącymi się rodzicami i cierpiącym na schizofrenię bratem. Sytuację komplikuje postawa męża kobiety – filozofującego ironisty namawiającego ją, by w przerwach pomiędzy zbawianiem świata zadbała także o własne szczęście.  Czy te sprzeczne interesy da się pogodzić w sposób niebudzący wyrzutów sumienia i niezaogniający konfliktów w łonie rodziny? W swoim – nieco bergmanowskim z ducha filmie – Tim Ellrich zadaje trudne pytania w sposób zdecydowany, lecz jednocześnie pełen taktu. Jeden z sekretów charakterystycznej dla niego dojrzałości, imponującej tym bardziej, że mamy do czynienia z debiutantem, stanowią zapewne autobiograficzne aspekty snutej opowieści. Reżyser nie ukrywa, że pisząc scenariusz, inspirował się obserwacjami na temat swoich najbliższych, a zdjęcia do filmu realizował w dawnym domu rodzinnym.