Pełnometrażowy debiut Athiny Rachel Tsangari. Reżyserka spędziła lata 90. w Stanach Zjednoczonych, studiując w Nowym Jorku i w Austin w Teksasie. Jej pierwszy film przenika więc duch amerykańskiego kina niezależnego, realizowanego kolektywnie po godzinach (na film składają się kręcone w ciągu pięciu lat epizody), z ekipą pełniącą różne funkcje za i przed kamerą (w czołówce pojawia się dziesięciu scenarzystów, w tym odtwórczyni głównej roli, Lizzie Curry Martinez). Petra Going – dziewczyna z kamerą w oczach, może cyborg, może filmowczyni pracująca dla tajemniczej agencji – podróżuje po całym świecie, obserwując i zbierając obrazy. Czy jest alter ego samej reżyserki, nazywającej siebie w tamtym okresie nomadką? Huston, Saloniki, Mexico City, Praga, Tokio, Moskwa, Tanger, Hawana, jezioro Travis w Teksasie. Większa część akcji rozgrywa się w przestrzeniach hotelowych, ale Tsangari szybko ucieka od „hotelowego modernizmu” à la Chantal Akerman, zanurzając się dynamicznie w kolejne gatunki (nie tylko) filmowe: film sensacyjny, pantonimę, musical, slapstick. Miesza ze sobą różne techniki (film kręcony był na różnych taśmach), wplata w fabułę elementy eseju, found footage i animacje (w tym kreskówkę poświęconą trabantom).