23-letnia Marina (nagrodzona na festiwalu w Wenecji za najlepszą rolę żeńską Ariane Labed) mieszka z ojcem w postindustrialnym nadmorskim miasteczku. Ponieważ ludzie wydają jej się dziwni i odpychający, zawsze zachowuje dystans. Woli poznawać swoje otoczenie poprzez piosenki zespołu Suicide, dokumenty o ssakach Davida Attenborough oraz lekcje wychowania seksualnego, które otrzymuje od swojej jedynej przyjaciółki Belli. Z każdym kolejnym dniem Marina próbuje zgłębić tajemnicę, jaką stanowi dla niej gatunek ludzki. Athina Rachel Tsangari nakręciła swój drugi pełny metraż w rodzinnym mieście Aspra Spitia, wybudowanym w latach 60. jako urbanistyczna utopia i zaplecze francuskiej korporacji przemysłowej, które – cytując samą reżyserkę – w chwili kręcenia filmu było miastem widmem. Attenberg zdobył Grand Prix w Konkursie Nowe Horyzonty podczas 11. edycji festiwalu za delikatną, świeżą i bliską ciału mise-en-scène, uzasadniało swój wybór jury, za innowacyjną eksplorację języka filmowego, figlarność i wrażliwość. Wraz z Kłem Lanthimosa film zdefiniował zjawisko, które międzynarodowa krytyka obwołała „grecką dziwną falą”. Był też filmowym debiutem Ariane Labed, która dopiero miała stać się ikoną europejskiego arthouse’u.