Lou eksperymentuje ze sztuką wideo, a utrzymuje się z pracy w telefonie zaufania. Jej myśli i kamera krążą wokół pary rzeźb z Luwru – rzymskiego cesarza Hadriana i jego żony Sabiny przedstawionych jako Wenus i Mars, Miłość i Wojna. Czy płcie są skazane na tę opozycję? Autorka przywołuje też inną, bliższą historycznie parę kochanków: Lou Andreas-Salomé i Rainera Marię Rilkego – to właśnie do jego korespondencji nawiązuje tytuł filmu i imię bohaterki, podobna jest również różnica wieku. Anne-Marie Miéville upomina się tym samym o pamięć o słynnej szwajcarskiej pisarce i psychoanalityczce, uchodzącej głównie za przyjaciółkę artystów i uczonych, a nie fascynującą osobę samą w sobie. W Lou nie powiedziała nie praca bohaterki w telefonie zaufania stanowi współczesny wariant psychoanalizy. Jej dojrzałość i niezależność wywołują furię młodszego kochanka, chociaż on sam spotyka się już z innymi dziewczynami. Relacje kobiet i mężczyzn z lat 90. podszyte są męską agresją i kobiecą melancholią, więc Lou usiłuje wymyślić nowy kontrakt płci.