Dwie pary w żywiole dyskusji o życiu, miłości, zmęczeniu, nudzie, podróżowaniu. Pośród nich on – główny oponent, mizantrop unikający gwałtownych uczuć i skoków cukru we krwi. Ona – aranżerka życia towarzyskiego, sprowadzająca gości, którzy tak jak młoda flirtująca kobieta czy ogorzały żeglarz mieliby go pobudzić do życia. Anne-Marie Miéville nawiązuje do swojego wcześniejszego filmu Wszyscy nadal tu jesteśmy, w prologu odwiedza dom sąsiadki, w którym nagrała pierwszy akt, a cały film poświęca małżeństwu z trzeciego aktu. Sama zaś objawia się w nieziemskiej urodzie rodem z obrazów Modiglianiego. Kluczowa idea jej autorskiego kina – komunikacja – jest tu przedmiotem refleksji filozoficznej i praktyki, mówi się o mówieniu. Miéville próbuje rozwiać nastrój melancholii, jakby powtarzała: trzeba żyć, trzeba mówić. Tymczasem Godard płacze. Intelektualne kino chwytające za serce.