Żaden normalny producent nie dałby pieniędzy na taki film – słyszymy na samym początku i na koniec przyjdzie nam się z tym zgodzić. Przyjaciółki w domowej kuchni toczą sokratejską dysputę rodem z Gorgiasza Platona, mamy więc tu gościnię w roli Sokratesa, filozofkę (w tej roli Aurore Clément) i Kalliklesa, reprezentowanego przez gospodynię, zwolenniczkę prawa silniejszego. Co to znaczy być dobrym człowiekiem? Jak doszło do podziału na lepszych i gorszych? Kolejny dialog toczy aktor czytający Korzenie totalitaryzmu Hannah Arendt w ramach przesłuchania do roli w teatrze. Można rzec, że to Radosna wiedza Godarda 20 lat później. Trzeci wariant dialogu to rozmowa między małżonkami, alter ego Anne-Marie Miéville i samego Godarda. Jeśli umieraliście z ciekawości, jak to jest żyć z Godardem pod jednym dachem, to Anne-Marie Miéville zaprasza do siebie. Gesty czułości, dowcipne złośliwości, codzienna krzątanina i filozofia, wymiana myśli i czapek.