Igrzyska Olimpijskie często były przedmiotem zainteresowania filmowców, ale przeważnie w formie dokumentu. Jednak Valentine Cadic w swoim nagrodzonym w Buenos Aires fabularnym debiucie całkowicie odcięła się od sportowych tematów i schematów tego rodzaju kina, kamerę zwracając ku otoczce imprezy – ludziom, atmosferze, relacjom zawiązywanym w blasku olimpijskiego znicza. Główną bohaterką Lata w Paryżu jest 30-letnia Blandine, która przyjeżdża do stolicy z Normandii, by zobaczyć występy swojej faworytki w konkurencji pływackiej. Równolegle spotyka się z dawno niewidzianą siostrą przyrodnią i wieloma innymi osobami. Spokojny i liryczny film może przywodzić na myśl dokonania Honga Sang-soo czy czołowych francuskich romantyków ekranu. To meandrujące bez pośpiechu kino flanerskie, korzystające z metafory wydeptywania własnych ścieżek, mówiące o oswajaniu miasta – nie do końca przyjaznego, przekształconego na potrzeby igrzysk, ale jednak mitycznego Paryża.