Fiodar Ozerow ma 25 lat i jeden cel: zostać genialnym muzykiem. Póki co spędza jednak całe dni, scrollując na kacu Tindera i obsesyjnie sprawdzając, ile razy jego album Minsk Syndrome został wyszukany w sieci. Gdy media straszą wybuchem III wojny światowej, on – w przeciwieństwie do siostry-aktywistki – wybiera artystyczną alienację i próbuje skomponować coś na rozstrojonej gitarze. Ale czuje, że prawdziwa wena nadejdzie dopiero, gdy odnajdzie swój magiczny sweter w stokrotki. Aby go odzyskać, uda się na fantasmagoryczną wyprawę po zimowej Warszawie, po drodze spotykając prawdziwe i na wpół realne postaci. W swoim pokazywanym na Berlinale mikrobudżetowym filmie pochodzący z Białorusi debiutant swobodnie miesza rejestry, zestawiając mit o Orfeuszu i Eurydyce z fragmentami poezji i animacji. I choć jego dzieło tchnie autoironią, Łabędzi śpiew Fiodora Ozerowa to przede wszystkim opowieść o paranoi. W postawie młodego bohatera Semashki kumuluje się niepokój ery fake newsów i teorii spiskowych, gdzie indywidualizm i wycofanie działają jako pokoleniowa strategia przetrwania w obliczu coraz większego chaosu informacyjnego.