Jan Paweł II odwiedził Meksyk pięciokrotnie. Podczas jednej z jego pielgrzymek, transmitowanych namiętnie przez meksykańską telewizję i przyciągających tłumy, piątkę dzieciaków odwiedza w nocy diabeł. Zostawia im po parze butów – a przynajmniej wierzy w to gromadka będąca pod opieką ekscentrycznej babci, która zdaje się mieć z nim pewne konszachty. Czy spotkanie pomoże dzieciakom przetrwać czas pod nieobecność rodziców? Beztroskie zabawy, piosenki Massiel i Cristiana Castro czy robienie psikusów sąsiadom przeplatają się tu z rosnącym niepokojem o to, gdzie podziali się dorośli i kiedy (czy w ogóle?) wrócą. Czas sprzed odwiedzin czarta reprezentują domowe nagrania kręcone przez matkę na kasetach wideo – cały film zresztą korzysta z tej estetyki: kamera z ręki i bliskie plany budują efekt ekstremalnego realizmu, który przypominać może ten z Totemu Lili Avilés (23. NH). W Diabeł pali (a wypalone zapałki odkłada do pudełka) miesza się on jednak ze światem wyobraźni, a może i (czarnej?) magii. Intrygujący tytuł filmu, uznanego na tegorocznym Berlinale za najlepszy debiut, dobrze oddaje niezwykłość przeżycia, które oferuje seans.