„Punku” w języku keczua oznacza bramę. W filmie Molero (Wideofilia, 15. NH) portal do innego świata otwiera się z całą intensywnością marzenia sennego i gorączkowych majaków. Meshia, nastoletnia dziewczyna z plemienia Matsigenka, w peruwiańskiej dżungli znajduje chłopca błąkającego się, jakby wrócił z zaświatów. Poszlaki wskazują, że jest to uznany za zmarłego Ivan, który dwa lata temu zniknął w innej części kraju. Jak dziecko przetrwało tyle czasu samo w dżungli? Tego nikt się nie dowie, bo Ivan nic nie pamięta i nic nie mówi. Traci też wzrok. Meshia sprowadziła go do świata żywych i teraz jest za niego odpowiedzialna. Razem wyruszają w drogę do jego rodzinnego miasta. Ich halucynacyjna wyprawa jest misją ratunkową i rytuałem przejścia: z dzieciństwa w dorosłość, z teraźniejszości w przeszłość, ze świata fizycznego w duchowy. W drodze splatają się języki i czas: keczua i TikTok, rytuały i selfie, dzieciństwo i coś o wiele starszego. Molero łączy formaty analogowe (Super 8 i 16 mm) z cyfrowymi, by stworzyć kalejdoskopową wizję dorastania w Peru. Iván milczy nawiedzany przez halucynacje, Meshia próbuje zająć miejsce w świecie, który albo ją fetyszyzuje, albo odrzuca. Punku to pieśń o dojrzewaniu i o przyjaźni jak wspólny sen. O bramie, którą można przekroczyć tylko z zamkniętymi oczami.