Prezentowany w canneńskiej sekcji Quinzaine des cinéastes film Julii Kowalski to „herstoria” Polki dorastającej na francuskiej wsi, dziewczyny, która marzy o studiach w wielkim mieście. Ucieczkę ze świata skostniałych obyczajów i tłamszonej kobiecości skutecznie uniemożliwiają jej praca w gospodarstwie oraz rodzinne resentymenty. Nad Nawojką unosi się bowiem mroczne fatum, które w spadku przekazała jej zmarła matka. Gdy do wioski przyjeżdża znienawidzona przez gawiedź, wyzwolona i pewna siebie Sandra, główna bohaterka traci kontrolę nad własnym ciałem i skrywanymi dotąd żądzami. Inspirowane folk horrorami Bądź wola moja czerpie garściami z kina Żuławskiego, polskiej chłopomanii i zapomnianych życiorysów czarownic spalonych na stosie. Bezkompromisowe i na wskroś feministyczne spojrzenie Kowalski dopełnia osaczająca kamera Simona Beaufilsa (operatora Anatomii upadku) w akompaniamencie z poetyckim montażem Isabelle Manquillet. W tej polsko-francuskiej kronice przetrwania i diabelskiej emancypacji usłyszeć można zarówno Zenka Martyniuka, jak i Ewę Sadowską – zupełnie jak na typowym polskim weselu.