Sano powraca do nadmorskiego kurortu, gdzie kilka lat wcześniej poznał Nagi, swoją przyszłą żonę. Hotel, w którym kiedyś się spotkali, niebawem zamyka swoje podwoje, a pobliska plaża tchnie melancholią i pustką. Powrót Sano to gest żałoby po zmarłej ukochanej. Chłopak włóczy się po miasteczku, szukając czerwonej czapki z daszkiem, którą Nagi od niego dostała, a potem zgubiła. W retrospekcjach poznajemy i tę pierwszą, romantyczną historię – niezwykle prostą, a jednocześnie intensywną emocjonalnie, pełną czułości. Igarashi koncentruje uwagę widzów na nieoczekiwanej bliskości Sano i Nagi, spowalniając narrację i pozbawiając ją wyrazistych zdarzeń. Dzięki temu każdy drobny gest bohaterów wybrzmiewa z mocą, a film zamienia się w liryczny portret cichej rozpaczy i straty. To także medytacja nad znaczeniem zamknięcia żałoby przez powrót do przeszłości – zarówno na płaszczyźnie duchowej, jak i narracyjnej. Najbardziej interesuje mnie w kinie czas – mówił reżyser. Powolne tempo i bezruch pozwalają dostrzec subtelne zmiany zachodzące w życiu, których można nie zauważyć, dopóki nie spojrzy się wstecz.