Życie trzydziestoparoletniej Cristiny przypomina plac budowy – jest tu pustawo i trudno mówić o stabilnym gruncie. Możliwości rozwoju brakuje jej zarówno w pracy, jak i miłości. Szefowa tyranka sama już przebiła szklany sufit i nie widzi interesu w pomocy koleżankom w zmaskulinizowanej branży, natomiast zdalne oglądanie porno z chłopakiem kończy się jednostronnym wybuchem przyjemności. Literacki pierwowzór filmu to głośna powieść o millenialsach, opisująca niezdarne próby nawigowania przez życie, które okazało się źródłem rozczarowań. Reżyser Eugen Jebeleanu czyni z adaptacji książki Lavinii Branişte (wydanej również w Polsce pod tym samym tytułem) eksperyment formalny: warstwę realistyczną rozbijają tu ujęcia z planu filmowego: czytanych prób z aktorami czy scen z członkami ekipy. Dodatkowo efekt dezorientacji potęguje decyzja castingowa, aby do roli głównej bohaterki zaangażować nie jedną, ale aż trzy aktorki wymieniające się między epizodami. Wykreowana w ten sposób Cristina jest równie niedookreślona, co rzeczywistość, w jakiej chciałaby znaleźć odrobinę sensu. Celna diagnoza współczesności, nie tylko rumuńskiej.