Starość rzadko bywa bohaterką kina, pozostaje właściwie jednym z ostatnich jego tabu. Tymczasem Epilogi, zrealizowane na podstawie głośnej powieści Islandczyka Guðbergura Bergssona, odważnie mierzą się z tematem finałowego etapu życia, gdy jedni liczą straty i okopują się we wspomnieniach, a inni próbują wycisnąć radość z każdego dnia. Mąż (Þorsteinn Gunnarsson) zamyka się w domu i popijając zmieszane z wodą prochy, wywołuje ducha żony (Guðrún Gísladóttir). Z odmętów żałoby próbuje go wydostać Sąsiad (Sigurður Sigurjónsson), mężczyzna, który swój epilog – czas po końcu świata, jakim jest śmierć najbliższych i perspektywa własnego schyłku – postanawia przeżyć aktywnie, wśród ludzi. W filmie Magnússona mrok ściera się ze światłem, a tęsknota i rozpacz z przebłyskami nadziei. Decydując się na pełne zanurzenie w dotkliwą samotność, reżyser eksploruje ten szczególny stan, gdy wydarzyło się już wszystko, a wciąż pozostały do przeżycia kolejne dni. I jedyne spotkania, na które się czeka, to te z duchami. Śmiało konfrontujące się ze śmiercią, skąpane w aurze zmierzchu Epilogi od czasu do czasu rozpraszają ciemność – oczywiście czarnym – humorem.