Wulkaniczna wyspa z zastygłą w skały lawą, czarnymi plażami i wysuszoną ziemią nie jest łatwym miejscem do życia. Kiedy Nia rodzi Nanę, pozostawia ją rodzinie, a sama wyrusza do innego, nieznanego świata. Dziewczynka dorasta pod okiem kochającej babci, wśród ciotek, wujków i kuzynów, w zgodzie z rytmem przyrody. Gdy jest nastolatką, jej matka niespodziewanie powraca. Nana musi stawić czoła dorosłości i sama pokierować swoim życiem. Hanami to na poły realistyczna, na poły magiczna historia o dojrzewaniu. Surowość natury łączy się tu z ludową baśniowością, czasem wręcz surrealistyczną, choć film nigdy nie schodzi na ścieżkę sentymentalnej egzotyki. To cicha opowieść, skupiona na prostych gestach, a przy tym niezwykle czuła wobec swoich bohaterek. Sama wyspa nie jest jedynie tłem ich życia, lecz samoistną postacią. Jej krajobraz, wspaniale uchwycony przez operatora (zdjęcia kręcono na Fogo), kształtuje Nanę i jej wewnętrzny świat. Hanami to hołd oddany Wyspom Zielonego Przylądka, których wcale nie trzeba opuszczać, by żyć w zgodzie ze sobą. Denise Fernandes zdobyła za ten film nagrodę dla najlepszego nowego reżysera w konkursie Filmmakers of the Present na festiwalu w Locarno.