W związku ze zbliżającymi się obchodami Wielkiego Tygodnia, 32-letni Antonio przyjeżdża do rodzinnego domu na prowincji Andaluzji. Na co dzień żyje w Madrycie, z dala od problemów najbliższych: choroby brata, bezrobocia, biedy i braku perspektyw, z którymi mierzą się jego siostra i przyjaciele. Funkcjonuje poza uniwersum, w którym synonimem chwilowego eskapizmu są jointy i stroboskopowe światła w klubie. Czy po latach Antonio odnajdzie się w zgorzkniałej społeczności? Reżyserka z dużą dozą uważności i dbałoscią o szczegół konstruuje delikatną tkankę napiętych rodzinnych relacji. Film dowodzi jej zamiłowania do dokumentalizmu i potrzeby czerpania z osobistych doświadczeń (zdjęcia zrealizowała w swojej rodzinnej miejscowości Écija). Unikając dydaktyzmu, Romero snuje quasi-autobiograficzną opowieść, która staje się równocześnie historią na wskroś uniwersalną, przywołującą na myśl intymne portrety rodzinne Carli Simón (Lato 1993, Alcarràs). W strefie ciszy otrzymało nominację do nagród Goya dla najlepszego debiutu reżyserskiego.