Lee Chang-dong należy do tych twórców, którzy na język obrazu potrafią przełożyć skomplikowane wewnętrzne procesy, pozwalając nam dostrzec choćby to, jak dojrzewa przemoc. O tym właśnie opowiadają Płomienie – cichy, delikatny, kameralny film, żarzący się jednocześnie emocjami. Jego bohater, marzący o karierze pisarza Jong-soo, został zmuszony do powrotu na rodzinną wieś. Chłopak przeżywa właśnie zauroczenie Hae-mi (nieuchwytna Jeon Jong-seo), która twierdzi, że zna go ze szkoły. Pod jej nieobecność Jong-soo opiekuje się kotem, którego nigdy nie udaje mu się zobaczyć, choć znika zostawiane dla niego jedzenie. Z dalekiej podróży dziewczyna wraca w towarzystwie Bena, zamożnego, pewnego siebie światowca, i to z nim spędza teraz czas. Zrozpaczony chłopak krąży wokół szczęśliwej pary – aż do dnia, w którym dziewczyna znika. Z dnia na dzień Jong-soo nabiera coraz większej pewności, że to Ben jest za to odpowiedzialny. Otwarta struktura filmu pozwala nam z podsuniętych tropów utkać własną historię. Płomienie można oglądać nie tylko jako rzecz o dziedziczeniu agresji, lecz także jako polityczną metaforę.
Urodzony w 1954 roku południowokoreański reżyser, pisarz, scenarzysta, producent, polityk. Jego droga do kina wiodła przez teatr, literaturę i scenariopisarstwo. Przez jakiś czas, zgodnie z wykształceniem, Lee Chang-dong był też nauczycielem literatury w szkole średniej. W latach 80. odniósł pierwsze sukcesy jako pisarz, a pierwszy film – Zieloną rybę – zrealizował w 1997 roku, będąc już po czterdziestce. Jeszcze przed tym debiutem współpracował z mistrzem koreańskiej Nowej Fali, Parkiem Kwang-su, dla którego napisał scenariusze Gwiezdnej Wyspy (1993) i Iskry młodości (1995). W latach 2002-2003 pracował jako Minister Kultury i Turystyki w rządzie Roha Moo-hyuna. Polityczne i społeczne zaangażowanie Chang-donga, wyraźnie obecne również w jego filmach, ściągnęło na niego kłopoty. Reżyser znalazł się wśród artystów wpisanych na rządową czarną listę, co wiązało się m.in. z odmową finansowania czy trudnościami w dystrybucji. Na dłuższą metę nie zaszkodziło to jednak jego międzynarodowej karierze. Filmy Lee Chang-donga zdobywały nagrody w Cannes, Wenecji czy Pusan. Płomienie (2018) jako pierwszy koreański film w historii znalazły się na oscarowej shortliście.
1997 Zielona ryba / Chorok Mulgogi / Green Fish
1999 Miętowy cukierek / Bakha Satang / Peppermint Candy
2002 Oaza / Oasiseu / Oasis
2007 Sekretne światło / Miryang / Secret Sunshine
2010 Poezja / Si / Poetry
2018 Płomienie / Beoning / Burning