Nagrodzona za reżyserię na festiwalu w Wenecji Oaza to najbardziej kontrowersyjny film w dorobku Lee Chang-donga. Melodramat, którego bohaterami są dziewczyna z porażeniem mózgowym i kipiący gniewem chłopak, z założenia miał prowokować i budzić dyskomfort, ale dziś bulwersować może głównie sposób, w jaki reżyser przedstawia kwestię przemocy seksualnej. Jedno jest pewne: Oaza to jeden z najmocniejszych obrazów odrzucenia, niedopasowania, wyparcia, jakie stworzyło kino, a przy tym jeden z najniezwyklejszych romansów. Empatia reżysera wobec wykluczonych, zepchniętych na margines, cierpiących z powodu samotności i ograniczeń – zarówno tych zewnętrznych, jak i narzuconych przez ciało – ma źródło w jego biografii. Lee Chang-dong mówi o tym rzadko, ale osobą, która w ogromnym stopniu ukształtowała jego relację ze światem, była cierpiąca na porażenie mózgowe siostra. Postać niezależnej, złaknionej życia Han Gong-joo (Moon So-ri) jest niewątpliwie jej echem. Razem z Jong-du Hongiem (Sul Kyung-gu) tworzą parę wyrzutków, eksploatowanych przez rodziny, alienowanych przez otoczenie, która buduje swój świat z czułości, akceptacji i fantazji. Wobec otaczającej kochanków bezwzględności i hipokryzji ich bulwersująca relacja okazuje się oazą niewinności.