Júlio Alves, badający rolę, jaką nadaje się w kinie obiektom, kontynuuje studia nad twórczością portugalskiego mistrza, Pedra Costy. Punktem wyjścia dla eksperymentu czyni wystawę Pedro Costa: Companhia, pokazywaną w muzeum Serralves w Porto na przełomie 2018 i 2019 roku. Wystawa oddaje bogactwo uniwersum Costy, ujawnia jego zainteresowania, przyjaźnie i inspiracje: od obrazów Picassa, przez filmy Chaplina, Ozu, Reisa, Akerman, po fotografie Jacoba Riisa i Paula Nozolino czy rzeźby Rui'ego Chafesa. Jednak Alves porzuca chęć zrozumienia swojego bohatera (tę próbę podejmował już w Sacavém, 19. NH), tworząc wizualny labirynt, w którym zgubi się zarówno neofita, jak i wytrawny znawca kina Portugalczyka. Companhia wzbudziła kontrowersje wśród zwiedzających – „to wystawa niebezpieczna dla rodzin!” – ostrzegano na platformach społecznościowych, choć ów sprzeciw nie dotyczył prezentowanych na niej obrazoburczych idei tylko niebezpiecznego mroku, w którym pogrążone były poszczególne eksponaty. Rzecz znamienna. Alves tego mroku niczym nie rozświetla, wręcz przeciwnie – pozwala nam się w nim pogrążyć, by dostrzec coś, co z pewnością da się zinterpretować jako światło. 

Pedro Costa: Companhia (program pdf)