W impresjonistycznej miniaturze z zaułków Tangeru Hicham Gardaf kieruje swój obiektyw ku wymierającym profesjom, czyniąc z nich wizualny i dźwiękowy element krajobrazu. Opowiadając o zbieraczu plastikowych butelek i sprzedawcy wybielacza, uruchamia szereg skojarzeń: z obarczonym butelkami bohaterem Drzewa André Gila Maty czy enigmatyczną figurą z Niebo drży, ziemia boi się, a oczy nie są braćmi Bena Riversa, poruszającą się na tle odległego horyzontu w podzwaniającej metalem zbroi. Reżyser z dźwięków, kształtów i kolorów tworzy „choreografie powolności” składające się na portret miasta-labiryntu.