Jedna z najsłynniejszych argentyńskich fotografek, Adriana Lestido, sprzedaje dom i wyrusza w podróż pod koło podbiegunowe, by spędzić rok na ekstremalnej medytacji. Bezkompromisowy gest artystki przekłada się na formę filmu, który powstał podczas poszukiwania „domu” w tym bezmiarze pustki – to zestaw statycznych ujęć krajobrazu w różnych porach roku. Morze, fale, szuwary, łąki, śnieg, kilka koni, stajnia, wiatr, rozbłyski światła, żadnego człowieka. Od wiosny do zimy, od rana do zmierzchu, od surowego dziennikarstwa do głębokiej, oczyszczającej introspekcji. W absolutnej wolności. Być samemu w tej ogromnej przestrzeni – mówiła Lestido. Człowiek rodzi się i umiera w samotności, pogrążając się w pustce nieznanego. Chodziło mi właśnie o to, by przejść niezbędną transformację, by móc odrodzić się lżejszą. Errante polega właśnie na tym: na wędrowaniu, aż do momentu, gdy osłabną korzenie przeszłości i dotrę do swojego miejsca. Odpowiadał jej Guillermo Saccomanno – Wciąż myślę o twoim filmie, o jego dzikim i delikatnym wyrafinowaniu w czasach, gdy planeta płonie, jej zasoby się wyczerpują, a ludzkość wydaje się nie rozumieć niczego ze swojej historii samozniszczenia. Można poczuć co najmniej wdzięczność.