Film osiadłego w Kantonie artysty wizualnego Zhou Tao, przygotowany na weneckie Biennale 2017, umieszcza w kadrze rozsianych po świecie członków chińskiej grupy etnicznej Hakka. Plan filmowy został rozpięty pomiędzy południowokoreańskim portem Incheon, hiszpańską wyspą Minorką i pustynią Sonora w południowo-zachodniej części Stanów Zjednoczonych. Faktyczne odniesienia geograficzne nie mają tu jednak wielkiego znaczenia, gdyż artysta tworzy na naszych oczach świat nie mający wiele wspólnego z rzeczywistością, choć jego budulcem jest to, co zastane, realne, niejednokrotnie żywe i nie dające się okiełznać. Fragmenty architektury, odbicia w lustrze wody, krajobraz, detale, światło wchodzą w relację z człowiekiem sprowadzonym do roli poruszającej się mniej lub bardziej chaotycznie rzeźby. Monumentalny, oszałamiający eksperyment Zhou Tao jest ilustracją współczesnego zjawiska zacierania się granic pomiędzy naturalnym i sztucznym, ruchomym i statycznym, żywym i martwym. Reżyser nieustannie podważa znaczenie funkcji poszczególnych elementów świata, jaki znamy, zwracając się ku jego formie i jej reprezentacji jako jedynym jakościom zdolnym do transformacji.