Wataha

Grupa młodych chłopaków haruje w sercu dżungli przy oczyszczaniu terenu podupadłej hacjendy. Po pracy są zmuszani do zażywania narkotyków lub biorą udział w rytuałach przypominających połączenie sesji jogi z wyznaniem winy, prowadzonych pod nadzorem brutalnego strażnika. Jakikolwiek błąd lub niesubordynacja może skutkować ostrymi karami dla całej grupy. Eliu – z którego perspektywy patrzymy na świat – i jego towarzysze niedoli trafili do eksperymentalnego więzienia dla młodocianych przestępców. Rzekoma resocjalizacja staje się przede wszystkim pretekstem do zmuszenia nastolatków do pracy niewolniczej. Przepełniony goryczą, klaustrofobiczny film, który zdobył główną nagrodę Tygodnia Krytyki na festiwalu w Cannes, dla reżysera jest przede wszystkim opowieścią o próbie ucieczki od ciężaru dziedziczonej przemocy. Jak dzieci mogą uwolnić się od przemocy, która przenika ich naturę? Jak możemy uwolnić się od niematerialnego dziedzictwa naszych rodziców, które nawiedza nas każdego dnia? – pytał Andrés Ramírez Pulido przed canneńską premierą swojego debiutu.