Nowy film Hlynura Pálmasona (Zimowi bracia, 17. NH, Biały, biały dzień 19. NH, Godland 22. NH) zadebiutował w pozakonkursowej sekcji Cannes Premiere. Intymna, ale pełna rozmachu, czuła i szydercza, slapstickowa i oniryczna, melancholijna i czuła na najdrobniejsze przejawy piękna – Miłość, która zostaje jest zaskakującą hybrydą emocji i stylów. Opowiadając o rozpadzie pewnej rodziny, Pálmason odmalowuje życiowe bardo, w jakim znajdują się bohaterowie: małżeństwo i ich troje dzieci. Magnus jest marynarzem na statkach rybackich, Anna to artystka marząca o przełomie w karierze. Każde z nich na własną rękę próbuje posklejać rodzinę, ale to Magnus czuje się tym wyrzuconym za burtę. Studium rozstania jest dla Pálmasona okazją do przyjrzenia się – z ironią i czułością – mężczyznom, dryfującym, zagubionym, szukającym dla siebie nowych ról. Nawigując pomiędzy porami roku, fotografując surowy pejzaż Islandii, obsesyjnie przyglądając się maszynom, reżyser bezbłędnie znajduje wizualne ekwiwalenty uczuciowego i egzystencjalnego rozchwiania. Ten przejmujący i nieodparcie śmieszny film jest zarazem jednym z najwspanialszych hołdów złożonych miłości, jakie stworzyło kino.