W języku angielskim funkcjonuje określenie vulnerability – to cecha lub stan na przecięciu wstydu, bezbronności czy podatności na zranienie. To właśnie te na co dzień skrywane miejsca w człowieku najbardziej interesują Haugeruda w drugiej części jego filmowej trylogii Sex Love Dreams. Marianne (Andrea Bræin Hovig) pracuje jako urolożka w jednym ze szpitali w Oslo. Tor (Tayo Cittadella Jacobsen) jest tam pielęgniarzem. On – nieco młodszy od niej, pewny swojej tożsamości seksualnej; ona – zainspirowana ich przypadkową wieczorną rozmową na promie – postanawia spróbować randek bez zobowiązań. Pokazywana w konkursie głównym na festiwalu w Wenecji Miłość to kino z ducha rohmerowskie: pełne wewnętrznego spokoju, osadzone w codziennym small talku i ciekawe alternatywnych modeli relacji, które nie mieszczą się w ramach norm społecznych. Tytułowa miłość zyskuje tu bardzo szerokie spektrum, oznaczając zarówno cielesną bliskość, jak i uważny stosunek do świata i samej sztuki filmowej.