Ten film mógłby napisać Witold Gombrowicz, gdyby został członkiem grupy Monty Pythona, a po pracy udzielał się w dyskusjach politycznych. 24 czerwca na ekranach polskich kin zadebiutuje Kolano Ahed w reżyserii Nadava Lapida, autora pamiętnych Synonimów (Złoty Niedźwiedź na Berlinale 2019).
Jego najnowszy film to z ducha punkowy manifest, parzący w sumienie jak słońce w sercu pustyni. To protest przeciwko konformizmowi, uładzonej wizji świata i blokowaniu wolności słowa, ale też przeciw artystycznej bucie i arogancji.
Kolano Ahed: jak rozmawiać, kiedy dialog przestał być możliwy?
Łobuzerska stylówa i grymas buntu na twarzy: tak Y. dociera do wyschniętego na wiór Sappiru, gdzie w lokalnej bibliotece ma się odbyć spotkanie wokół jego ostatniego filmu. Prawie wszystko jest tu martwe: włącznie ze spalonymi słońcem paprykami na porzuconej plantacji. A jednak jest ktoś, komu na tym miejscu zależy: Yahalom, pracowniczka Ministerstwa Kultury, idzie na etyczny kompromis i swoją działalnością przywraca tam życie. Godzenie się na absurdy systemu ma jednak swoje konsekwencje, które Y. prowokacyjnie wywleka na wierzch.
Nadav Lapid wchodzi w sam środek narodowego konfliktu, w którym dialog przestaje być możliwy, a strategiczne pozycje już dawno zostały obsadzone. Kraj staje się polem tożsamościowej i politycznej bitwy oraz przedmiotem własności – jak tytułowe kolano rewolucjonistki, bezczelnie użyte przez każdą ze stron sporu – a pytanie „do kogo należy mój kraj?” odbija się echem wśród kamiennego krajobrazu pustyni Negew.