Plac Waszyngtona

Adaptacja powieści Henry’ego Jamesa, w której Agnieszka Holland nieoczekiwanie odnajduje ducha Gombrowicza. Jak przyznawała w wywiadach sama reżyserka, z twórczości autora Ferdydurke zapożyczyła koncepcję „gęby”, jaką wszyscy wokół próbują przyprawić głównej bohaterce, młodej Catherine. Prym w tych wysiłkach wiedzie bogaty ojciec dziewczyny, który traktuje córkę z dystansem i uważa ją za nierozgarniętą romantyczkę. Z takim osądem nie zgadza się Morris – zakochany w Catherine ubogi i przystojny młodzieniec, pragnący pojąć dziewczynę za żonę. Choć początkowo może się wydawać, że miłość mężczyzny jest czysta i bezinteresowna, jego motywacje ostatecznie okazują się bardziej skomplikowane. Analiza fabularnych niuansów pozwala uznać Plac Waszyngtona za kolejny rozdział snutej przez Holland opowieści o kruchym męskim ego i destrukcyjnym charakterze patriarchatu. Film polskiej reżyserki broni się także jako ironiczna gra ze schematami klasycznego melodramatu, w którym bez miłości nie sposób doświadczyć szczęścia i spełnienia.