Śmieszny i straszny film debiutującego Alexa Scharfmana to ostateczne pożegnanie z dziecięcym wspomnieniem o My Little Pony: jednorożce nie czekają już na to, żeby ktoś rozczesywał im tęczowe grzywy. Są wściekłe, żądne brutalnej zemsty i szczerze mówiąc – mają swoje powody. Kiedy pochłonięty pracą ojciec (Paul Rudd) i jego nastoletnia córka (Jenna Ortega) przypadkowo potrącają kucyka, a potem bezmyślnie pakują go do bagażnika, szybko przekonują się, że plotki o nadzwyczajnej mocy tych magicznych stworzeń wcale nie są przesadzone. Kilka kropli fioletowej krwi doskonale bowiem wpływa na cerę, rozmaite alergie i wzrok, a nawet na raka. Niestety, jak udowadniał już Spielberg w Parku jarajskim, chciwi ludzie zawsze posuną się za daleko. U Scharfmana, niebojącego się złośliwego, satyrycznego spojrzenia, bogacze w kremowej bieli jak zwykle ignorują głos rozsądku, zasłaniając się planem ulepszenia świata. Ale nieokiełznana przez nich natura, wymachująca na boki ogonem, nie powiedziała jeszcze ostatniego słowa.