Zamiast wciąż gnać przed siebie, legendarny dżokej Remo Manfredini (Nahuel Pérez Biscayart, znany ze 120 uderzeń serca) gdzieś się po drodze pogubił. Zwierzchnicy, przyszła matka jego dziecka – wszyscy oczekują od niego triumfalnego powrotu na siodło. Pewnego dnia dochodzi jednak do wypadku. To najgorsza rzecz, jaka mogła mu się przydarzyć, albo… najlepsza. Argentyński reżyser Luis Ortega miesza w swoim najnowszym dziele style i temperatury – w końcu za kamerą stoi Timo Salminen, ukochany operator fińskiego mistrza Akiego Kaurismäkiego. Zupełnie jak w jego filmach bohaterowie Ortegi też zachowują kamienne twarze. Ale ich ciała nie potrafią ustać w jednym miejscu, hipnotyzując widzów. Chciałem wyrazić, jak dziwnie jest być człowiekiem, przynajmniej w moim przypadku – przyznał Ortega w Wenecji, wyjaśniając, skąd wziął się nietypowy humor charakterystyczny dla jego zwariowanego komediodramatu. Kiedy zaczniesz traktować się zbyt poważnie, wszystko spieprzysz. To inne czasy, ale wciąż musimy się dobrze bawić. Jak Jean Genet, Burroughs albo Bowie. Albo jak Remo Manfredini.