Atlantyda

To nie będzie nostalgiczna pocztówka z Wenecji – miasta kochanków i karnawału, ale podróż na spidzie przez mętne wody Laguny. Na tyłach miasta, które jest nam doskonale znane z niezliczonych malarskich i filmowych ujęć, rozpościera się zupełnie inny świat, zaludniony przez poszukującą adrenaliny i przyjemności młodzież. Miejscowi „szybcy i wściekli” zamiast samochodami ścigają się podrasowanymi motorówkami, noszącymi imiona ich dziewczyn. Yuri Ancarani zanurza widzów w nihilistycznym uniwersum spalonych słońcem ciał, płynnych krajobrazów i panoramicznych ujęć z wyścigów. Aż do samego psychodelicznego finału reżyser testuje granice narracji. Opowieść momentami przyspiesza, żeby zaraz gwałtownie zwolnić i zmienić się w immersyjne doświadczenie filmowej nocy. Przez czarną jak smoła ciemność przedzierają się tylko światła i dźwięki odbywających się na łódkach techniawek, ale noc nigdy się właściwie nie kończy. Trwa tak długo jak młodość, a Atlantyda – wyspa utopia, przeklęta przez bogów i zatopiona przez morze – rzuca na wszystko wokół swój złowrogi cień.