Chora na siebie

Zapomnijcie o problemach bohaterów Joachima Triera. To w nowym filmie Kristoffera Borgliego spotkacie dwoje spośród najgorszych ludzi na świecie: Thomas jest pretensjonalnym artystą tworzącym instalacje z kradzionych mebli (przy okazji kradnie też inne rzeczy, np. najdroższe wino z restauracji); jego dziewczyna Signe pracuje zaś jako baristka i marzy, by ktoś ją dostrzegł. Oboje są znudzeni życiem i sobą nawzajem, ich rozmowy często zamieniają się w wymianę drobnych złośliwości. Nagle coś jednak się zmienia. Gdy Thomas odnosi sukces, Signe decyduje się wreszcie wyjść z jego cienia. Udawanie alergii na orzechy okazuje się niezbyt skutecznym pomysłem, więc dziewczyna sięga po znacznie bardziej radykalne środki. W Chorej na siebie Borgli połączył czarną komedię z bezlitosną społeczną satyrą (i szczyptą estetyki z filmów Cronenberga), przy okazji celnie nabijając się ze świata sztuki, mody i goniących za sensacją mediów.