Ma dwadzieścia kilka lat, kamerę, komputer i mnóstwo pomysłów. Vita (wschodząca gwiazda australijskiego i amerykańskiego kina Odessa Young) słucha The Knife i Perfume Genius, ale też ekspertów perorujących o tym, jak zrealizować swój pierwszy film: otóż należy pożyczać, kraść, a nawet zabijać. Dziewczyna zbiera grupę niezbyt doświadczonych zawodowo przyjaciół i skacze na głęboką wodę. Wspólnie zaczynają kręcić „film niezależny” luźno oparty na jej własnych doświadczeniach: aborcji, ambicjach i frustracji, życiu u boku matki „performującej menstruację” i seropozytywnego ojca, związkach z chłopakami i ekschłopakami. Najważniejszym tematem okazuje się jednak sam proces powstawania filmu, jego uwikłanie w stosunki władzy, niejasne relacje między rzeczywistością a fikcją. Poziomów meta jest tu kilka, bo Mój pierwszy film nawiązuje do wcześniejszych działań artystycznych samej reżyserki, Zii Anger, m.in. do jej performansu o tym samym tytule, w którym na żywo przed publicznością dekonstruowała w kolażu klipów i komentarzy własny niezrealizowany projekt filmowy. Te próby zobaczymy i tu – obok młodzieńczej energii i trudnych emocji, dużej dawki ironii, usilnych prób życia własnym życiem, ale i problemów z jego reprezentacją.