Radość i szaleństwo, serce wyrywa się z piersi! – oto „filmowiec-pies” (cineasta cão) powraca. Maxime Martinot, reżyser Olho animal (22. NH) o artyście chcącym patrzeć „zwierzęcym okiem”, pierwszej komedii pokazywanej w programie sekcji Lost Lost Lost, tym razem zabiera widzów na szlak w Bretanii. W swoim nowym filmie rozwija koncepcję kina jako narzędzia pozwalającego przede wszystkim uwolnić zmysły ze sztywnych ludzkich ram. Abstrakcyjna natura czasu jest mu z gruntu obca. Opowiadając o rodzinnej okolicy z perspektywy dróg i ścieżek, tworzy ahistoryczną, ahierarchiczną i achronologiczną mozaikę z miejsc, ludzi i trudnych do połączenia wątków. Na plan zaprasza poetę i historyka Mariusa Lorisa Rodionoffa, który niczym święty szaleniec podczas swojej wędrówki używa mowy tak, jakby była aktywnością ciała, nie umysłu. Towarzyszy mu „psia kamera” gotowa zapomnieć o kadrze, zapomnieć o obrazie. Film – mówi Martinot o Szlaku asfodeli – funkcjonuje na zasadzie echa, rymów i wybuchów, a nie rozwoju fabuły. Ten rytm, ta poezja zostały odnalezione za pomocą wszystkich możliwych wymiarów montażu. W efekcie powstała zmysłowa oda do rodzinnych stron, której energia i ciepło rozgrzeją każde, nie tylko psie serce.