W jednym z francuskich sądów rusza proces młodej imigrantki oskarżonej o przyczynienie się do śmierci swojej 15-miesięcznej córeczki. Brzmi jak punkt wyjścia dla dramatu sądowego z wyciskającymi łzy wyznaniami oskarżonej i błyskotliwymi ripostami prawników? Nic z tego.

W swoim fabularnym debiucie uznana dokumentalistka Alice Diop zręcznie unika gatunkowych klisz, stawiając na długie ujęcia i chwilami szokująco beznamiętne dialogi. Podjęta przez nią gra z oczekiwaniami widza idzie znacznie dalej. Zamiast uspokoić nasze sumienia i doprowadzić do prostego napiętnowania morderczyni, reżyserka – nie usprawiedliwiając bohaterki – stara się przedstawić szersze tło jej czynu. Dzięki temu film Diop jest czymś więcej niż inspirowanym faktami studium jednostkowego przypadku. Saint Omer daje się odczytać jako nowa wersja mitu o Medei, historia alienacji jednostek zawieszonych między dwiema kulturami, a także świadectwo dramatycznych następstw, jakie niosą za sobą toksyczne relacje z bliskimi. Złożoność i głębia filmu Diop nie uszły uwadze jury zeszłorocznego festiwalu w Wenecji, które przyznało mu swoją Wielką Nagrodę.