Zachwycający, prezentowany w canneńskiej sekcji Quinzaine des Réalisateurs debiut kinowy libańskiego artysty wizualnego Alego Cherriego, nagrodzonego właśnie Srebrnym Lwem na Biennale w Wenecji. Poetycka i polityczna, realistyczna i fantastyczna, ściśle związana z konkretnym miejscem i czasem, a zarazem wykraczająca poza mapy i epoki Tama jest przypowieścią o budowaniu i niszczeniu. Bohaterem filmu, zrealizowanego w Sudanie Północnym w okolicach gigantycznej zapory Merowé, jest Maher (Maher El Khair), cegielnik, robotnik sezonowy z Darfuru, który wieczorami wymyka się na pustynię, by lepić z gliny potężną postać. Glina to szczególny materiał, służący do tworzenia miast, bogów, a nawet ludzi – światów i wierzeń, które obróciły się w proch. Rozpisany na żywioły (do których należą nie tylko ziemia czy woda, ale i rewolucja czy kapitalizm) film Cherriego uważnie obserwuje ich wpływ na los społeczeństw i przyrody. To kino, które destrukcyjnym siłom i przemocy przeciwstawia wyobraźnię i kreację. Tylko czy te kruche moce wystarczą, by postawić tamę zniszczeniu?