Wolność

Pierwszy film Bartasa nakręcony poza Europą – chyba najbardziej enigmatyczny i otwarty ze wszystkich jego filmów – to minimalistyczna metafora kondycji współczesnego człowieka, odrzuconego niewolnika zamkniętego w pułapce pragnień. Czworo uchodźców z Afryki podejmuje próbę dopłynięcia do europejskiego brzegu, jednak ich łódź zostaje ostrzelana przez patrol graniczny. Po śmierci starca pozostawionego na plaży pozostałych troje – dwóch mężczyzn i dziewczyna – rusza przed siebie wzdłuż brzegu. Uciekają przed śledzącymi ich żołnierzami, w milczeniu błąkają się po pustyni w poszukiwaniu rozwiązania, a może w ogóle sensu swojego istnienia. W końcu każdy z nich wybiera własną drogę. W pamięci pozostają obrazy dalekich ludzkich sylwetek, z uporem pokonujących przestrzeń kadru zaledwie muśniętą kolorem, i zbliżenia nieruchomych twarzy, należących do pozbawionych oparcia, bezdomnych bohaterów. Film otrzymał nagrodę na festiwalu w Wenecji za sposób pokazania związku człowieka z naturą.