Pustynia Tatarów

Twierdza, która czeka na oblężenie. Walka bez rozlewu krwi. Wróg, który nie istnieje. Ostatni film Valeria Zurliniego nie jest typowym kinem wojennym w historycznym sztafażu. Włoski reżyser, zafascynowany filozofią egzystencjalistów, skupił się na oddaniu atmosfery literackiego pierwowzoru – zagadkowej powieści mistrza krótkiej formy Dina Buzzatiego. O jej ekranizacji wcześniej myśleli Antonioni czy Visconti, ale prawa do książki kupił aktor Jacques Perrin, który posadę reżysera zaproponował swojemu filmowemu mentorowi, Valeriowi Zurliniemu. To historia młodego porucznika Drogo, odbywającego swoją pierwszą służbę w przygranicznej fortecy Bastiani. Wojna z tytułowymi Tatarami toczy się jednak bez wystrzałów, nie na polu bitewnym, lecz w umysłach bohaterów. Ich głównym wrogiem jest upływający czas. Wpatrzeni w milczącą pustynię, kunsztownie sfotografowaną przez Luciana Tavolego, zastanawiają się nad sensem oczekiwania na chwałę i pozostawania w gotowości. Zrealizowany w Iranie film to alegoria, która przywodzi na myśl Czekając na Godota Samuela Becketta.