Zaćmienie

Nie mogę uwierzyć, że w wiosce, gdzie bawiłam się ze zwierzętami, skakałam po stogach siana i jadłam dżem babci, znajdował się obóz jeniecki – mówi Nataša Urban dawno niewidzianej przyjaciółce. Reżyserka, urodzona w nieistniejącej już Jugosławii, a obecnie mieszkająca w Norwegii, postanowiła skonfrontować się z tragiczną historią rodzinnego regionu. Efektem tego jest intymny filmowy esej, dla którego za podstawę posłużyły rozmowy z bliskimi oraz dzienniki ojca. Zawarte tu opowieści są często zaskakująco prozaiczne, horror historii wkrada się do nich mimochodem, pod postacią nagłych dygresji. Ilustruje to warstwa wizualna: w estetyczne, wręcz sielskie ujęcia co jakiś czas wkradają się mrok i brzydota. Ów sugestywny film, nadający się do oglądania w parze z Aidą Jasmili Žbanić, jest śledztwem w sprawie wypartych traum, zarówno tych jednostkowych, jak i zbiorowych, a także medytacją nad naturą zła, które zdaje się nie przystawać do powszedniej rzeczywistości.