Keiko

W swoim ostatnim pełnym metrażu Shô Miyake przygląda się codzienności niesłyszącej bokserki, Keiko. Lustruje rutynę jej treningów, pokazuje zawartość dzienników, obserwuje dynamikę jej relacji – z bliskimi, ale i z postpandemiczną rzeczywistością. Boks jest tu raczej na marginesie, nieraz poza kadrem, za to reżyser wyraźnie fascynuje się muzykalnością sportu, jego rytmem i powtarzalnością sesji treningowych, które na 16-milimetrowej taśmie zyskują hipnotyzujący charakter. Skupiając się na obrazie życia lokalnej społeczności, tworzy czuły zapis trywialnych spotkań, wzajemnego mijania się, rytuałów, które determinują dynamikę bliskich więzów. W tle obserwujemy stale zmieniającą się urbanistyczną tkankę Tokio i przysłuchujemy się miejskiemu hałasowi. Osadzając akcję filmu w tych samych lokalizacjach, w których Yasujirô Ozu kręcił Tokijską opowieść (1953) – ale siedem dekad później w czasie pandemii – Miyake zaprasza w nienachalnie nostalgiczną, ale bardzo kojącą podróż. Przez przykurzone faktury, dźwiękowy ambient miasta i pętle trywialnego „tu i teraz”.