Błękitny księżyc

Górska wioska w Rumunii, rustykalny pensjonat prowadzony przez dużą miejscową rodzinę. Jej częścią są siostry, Irina i Viki, pracujące – najpewniej jedynie za wikt i opierunek – u swoich despotycznych kuzynów, właścicieli hotelu. Irina chciałaby stąd uciec, studiować w Bukareszcie, żyć sama dla siebie. Choć wyraźnie podkreśla swoje ambicje, nie może wybierać – jej przyszłość zależy od decyzji kuzynów i ojca, którzy doskonale rozumieją, jaką mają władzę, ekonomiczną i psychologiczną. W tym świecie drogę do niezależności może otworzyć tylko mężczyzna, a Irina boleśnie się o tym przekona. W filmie Aliny Grigore przemoc jest zarówno dosłowna, jak i podskórna. Rozedrgana, chaotyczna narracja doskonale oddaje dynamikę nieustannie rosnącego i gwałtownie rozładowywanego napięcia. Choć reżyserka konsekwentnie trzyma się konwencji małego realizmu, to sięga też po język metafor. To jednocześnie wiarygodny opis pewnej rzeczywistości, jak i refleksja na temat toksycznej, patriarchalnej męskości.